Vicente Zarzo de Pitarch de beroemde hoornist geniet na een leven vol muziek van zijn welverdiende oude dag in een klein dorpje aan de voet van het gebergte niet ver van Valencia.
Onlangs ontving ik een brief van hem, prompt antwoord op mijn schrijven van een week daarvoor.

Zarzo is in mijn onderzoek naar Louis Salomons een belangrijke schakel, omdat beiden deel uitmaakten van het Orquesta Nacional De Mexico en van het Quinteto de Alientos de Belas Artes.
Minder bekend is dat beiden rond 1967 naar Nederland kwamen waar ze samen in het Residentie Orkest speelden. Zarzo zou het 25 jaar volhouden, Salomons kreeg heimwee naar Mexico en was al snel weer vertrokken.

Ik deel de inhoud van zijn brief graag met u.
In een wat beverige handschrift dat een zekere leeftijd verraadt, vermeldt hij kort een aantal zaken die inmiddels wel bekend zijn. Ik vertaal zijn Engels: Salomons werd op 17 jarige leeftijd als eerste fagottist aangesteld in het Concertgebouw Orkest, maar door moeilijkheden met die andere eerste fagottist (Thom De Klerk) emigreerde hij naar Cuba (dat was in 1946). Daar werkte hij een paar jaar in de Orquesta Filarmonica de la Habana, vaste stek van de wereldberoemde Oostenrijkse dirigent Erich Kleiber.

Hij vervolgt: “Ik ontmoette Salomons in 1961 bij mijn aankomst in Mexico. Ik voerde samen met Salomons het dubbelconcert van Karl-Heinz Köper uit met het orkest van de Universiteit onder leiding van Eduardo Mata.”

Vervolgens dwaalt hij af naar een recenter verleden, meer bepaald naar 1986 toen Salomons al lang in vergetelheid geraakt was. Hij herinnert zich: “Ik maakte toen een plaat met de kwintetten voor blazers en piano van Mozart en Beethoven met pianist Radu Lupu voor Decca 414291-2 met fagottist Brian Pollard. Pollard was uitstekend, maar Salomons was uniek. Ook Bernard Garfield van het Philadelphia Orchestra bewonderde hem. Hij speelde op zijn rieten. Salomons voerde het concert van Weber uit in Lima onder leiding van Paul Tortelier. Die zei dat Salomons de beste fagottist was”.

Hij sluit zijn beknopte brief af met: “Dit is ongeveer wat ik weet over Salomons, ik hoop dat je er wat aan hebt”.

Was getekend: Vicente Zarzo

Zarzo bevestigt nog eens wat ik al vele malen uit de meest uiteenlopende bronnen heb vernomen, dat Salomons onbetwist de beste fagottist was en een onuitwisbare indruk heeft nagelaten op iedereen die met hem gewerkt heeft of hem heeft horen spelen. Zelfs Bernard Garfield (ik dacht altijd dat díe de beste was) bewonderde hem en speelde op zijn rieten. Dat is nieuw voor me.

Natuurlijk ben ik dankbaar met elk feitje over Salomons leven, maar dolgraag had ik ook iets vernomen over hun Haagse periode eind jaren zestig. Ook over hun leven in Mexico heb ik nog wel een paar vragen. En hoe kwam die langspeelplaat van het Quinteto tot stand met kamermuziek van Carlos Chavez onder leiding van de componist, de enige plaat waarop Salomons als solist is te horen?

Misschien is dat ook teveel stof voor een brief aan een onbekende en moet ik zelf naar Valencia om het de oude maestro te vragen.

Hopelijk lukt het dan om weer een paar ontbrekende stukjes aan de Grote Salomons Puzzel te leggen. Ik heb al gekeken of EasyJet die kant uit gaat. Dat blijkt inderdaad zo te zijn.

Postscriptum: Vincente Zarzo Pitarch overleed op 14 september 2021 op 83 jarige leeftijd

wordt vervolgd