Uit:  Le Bassoniste, maart 1980

De archieven van Henk de Wit zijn een onuitputtelijke bron van de wonderlijkste documenten. Wat te denken van deze necrologie van bassoniste Paul Betz, bijna 30 jaar lang tweede fagottist in het Lamoureux orkest en vervolgens – op eigen verzoek (sic!) – ‘gedegradeerd’ naar de contrabassonplaats. Zijn collega’s geven hem in de laatste alinea nog een klein trapje na: …..un grand professionel, qui malgré un caractère parfois difficile, fit toujours l’uninamité parmi ses collegues (vert. een groot professional, de ondanks zijn soms moeilijke karakter, toch de eenheid met zijn collega’s wist te bewaren). Kortom, monsieur Betz moet een echte monsieur grincheux (mister grumpy) geweest zijn, die met zijn nukken de eenheid binnen de groep danig op de proef gesteld moet hebben. Je hoort dertig jaar na dato als het ware nog een zucht van opluchting door de gelederen gaan.